A Nosa Biblioteca 2.0: Toda humilde beleza...

Nestas mariñas nas que o San Martiño non é festa oficial nin os mozos celebran o magosto, botámonos ao monte desde a lectura. Refuxiados a tarde do venres na biblioteca, falamos do Poeta da montaña, Antonio Noriega Varela. En realidade, como vén facendo a crítica, quedámonos cos escasos e fermosos sonetos que se afastan do costumismo que lastrou a literatura galega do posrexurdimento e de gusto hoxe aínda máis rancio que cando se escribiron a comezos do século XX.

Toda humilde belleza...

Vago xirón de brétema, atavío
soberbio de irta xesta, reidora,
fulgurante doíña de rocío
(pazo do sol e lágrima da aurora);

raiola de lunar que bica o río,
flor mareliña que entre espiñas chora,
ou das redes da a araña un tenue fío,
toda humilde beleza me namora.

É un vermiño de luz o amigo caro
do meu nume saudoso... Antes reparo
na nudez adorable dunha estrela

que nas rosas dos vales, que sorríen,
que nos mantos dos pinos, que se engríen,
que nas blondas do mar, que se rebela.

Do ermo

Explicamos todo ese léxico que vai do popular ao cultismo: as doas ou abelorios dos colares; o vermiño de luz que en Betanzos tamén chaman lucecú (vagalume); o encaixe das blondas; os fulgores e o numen latino ou inspiración dos artistas.

Pasamos do dicionario á enciclopedia para explicar dúas características da obra de Noriega que na madurez de 2º de bacharelato aínda custa comprender. O franciscanismo militante, a busca da beleza e o sentido da vida nas cousas pequenas e humildes: unha pinga de xeada pendurada dunha tea de araña... E a misantropía.

─É certo, parece un homelobo.

─Misantropía, non licantropía. Aversión ao trato humano.

Toca o timbre e xa ninguén escoita o tema da próxima redación que debe comezar con Toda humilde beleza me...